DINIKY NY FO

"Misy tsiambaratelon'ny fo, tsy ho azon'ny saina takarina na oviana na oviana" B. Pascal

Fiangonana Fiombonana : izay ny Paka

harilova | 28 Aprily, 2007 22:27

Lakroa triniteraMbola misy kristianina ve eto an-tany? satria manko ny fialonana sy fifankahalana dia hita na ao anatin'ny Fiangonana aza. Ny Fiombonana sy ny fifankatiavan'ny kristiana ihany anefa no hahalalana fa mino marina an'i Kristy izy ireo : " Ny hahalalan'ny olona fa mpianatro tokoa ianareo dia ny fifankatiavana asehonareo aminareo samy ianareo (Jn 13, 35).

Zavatra roa lehibe no tiako hifampizarana aminao anio : ny kristianina dia tahaka ireo trondro 153 tao anaty harato (Jn 21, 1-19) ka tsy misy afa-tsy ny fihainoany an'ilay Mpiandriondry no lalana tokana hahafahany miaina izany (Jn 10, 23-30).

1- Harato tsy rovitra : manambara ny Fiangonana

Rahefa tafatsangana i Kristy dia niseho tamin'ny mpianany teo  am-panaratoana (Jn 21, 1-19). Misy zavatra tiako homarihina anefa : io fisehoana io dia in-droa no miseho amin'ny tantaran'ny Evanjely manontolo : ao amin'i Joany 21 sy ao amin'i Lioka 5, 1-11, samy mialoha ny niantsoana an'i Simona Piera (Vato).

Ao amin'i Lioka 5, 1-11, taorian'ny harato feno trondro, dia nantsoin'i Jesoa i Piera nataony hoe "avia hanaraka ahy fa ataoko mpanarato olona ianao". Ao amin'i Joany 21, 1-19 koa, feno trondro vaventy 153 ny harato, fa ny fiantsoana an'i Piera kosa, tsy hanjono intsony fa hamahana ny ondry. Manambara ny dingana amin'ny Fitoriana tsy maintsy hiainan'i Piera izany : hanjono, hanarato, hampiasa kamahana, saingy rehefa avy eo kosa, hamahana sy hikolokolo ireo "voajono" na "azo an-keriny" (satria raha manarato, midika maka an-keriny).

Ny herin'i Kristy tafatsangan-ko velona irery anefa anefa no mitahiry ny harato tsy ho rovitra. Ao amin'ny fiantsoana voalohany tantarain'i Lioka dia rovitra ny harato, ao amin'ny fanankinana andraikitra lazain'i Joany kosa dia tsy rovitra velively ny harato : ny fitomboan'ny mpino tsy tokony hampitsiatra ny fiangonana, raha mino marina an'i Kristy tafatsangan-ko velona izy ireo.

2- Mpiandry ondry sy ondry :

Tsaroako ny fanampian'i Pisoa ahy tamin'ny herintaona momba ny tokony ho toetran'ny mpiandry ondry. Jereo eto. Rahefa tsy te-hihinana moa ny ondry, azon'ny Mpiandry hofahanana ve? Raha  filana tombotsoa sy voninahitra ihany no andehanana hivavaka, mazava loatra fa tsy maintsy hiteraka fialonana sy fankahalana an'izay manembatsembana izay zava-kendrena. Io fanembatsembanana io dia tsy azo ihodivirana, satria ny olona tsirairay avy samy mitady ny tombontsoany. Adala izay milaza fa tsy  mitady tombontsoa... fa manonofy antoandro ny mihevitra fa ho azy irery ny tombontsoa tadiavina.

Fa inona kosa no mampiavaka ny tombontsoan'ireo mino an'i Kristy? Ataoko angamba fa ny fahaizana mihaino ny feon'i Kristy, ny fahaizana manavaka ny feony : "Ny ondriko mihaino ny feoko" hoy Izy (Jn 10, 27-30) "ary manaraka ahy". Tsy ampy ny mahalala ny feon'i Kristy ho an'izay mino azy, mila ihany koa manaraka izay voalaza. Dia izay no tsy maintsy handinihina ny tombontsoa kendrena eo anatrehan'i Kristy, sao tsy mifanaraka amin'ny feony, dia ny "hifankatiavantsika" (Jn 13, 34).

Samia ary mandinika sao tsy mikatsaka loatra ny tombontsoa iombonana fa sanatria hanao izay handrovitana ny harato mampiombona ny Fiangonana. I Joany ao amin'ny Apoklipsa (7, 9-17) milaza fa "nahita vahoaka be avy amin'ny firenena rehetra, avy amin'ny foko rehetra, avy amin'ny fanjakana rehetra, avy amin'ny fitenenana rehetra..."

Heveriko fa tsy hoe fitia te hamerimberina famaritana mitovy hevitra (foko, fanjakana, fiteny, firenena...) mba hoenti-milaza ny hamaroana fotsiny, fa kosa hoentina milaza fa tsy mahasakana ny fiombonana velively na ny fahasamihafan'ny kolontsaina (firenena), na ny firazanana sy ny tantara mahatonga mifandrafy (adim-poko) na ny saranga misy eo amin'ny fiaraha-monina (mpitondra fanjakana na mpiasa tsotra...) na ny fahaizana (fiteny).

Azo atao ve ny mamongotra ny fankahalana? Mila miezaka hahatsapa aloha ireo rangory fototry ny afo mahatonga ny fankahalana sy ny tsy fifankahazahoana eo amintsika, eo anivon'ny fianakaviana sy ny ankohonam-piainana, dia avy eo miezaka koa hahatsapa ny tena zava-kendren'ny tena, izay vao afaka hizaha ny vahaolana : ny fihainoana sy ny fankatoavana ny tenin'ilay hany Mpiandry ondry, I Kristy Tafatsangan-ko velona. 

Inona no hahalalana fa mino ny olona iray???

harilova | 23 Aprily, 2007 10:08

Ra-Zezo nitsangan-ko Velona Raha mino amin’ny fonao tokoa ianao  dia hovonjena, hoy ny mpitoriteny... dia hoy aho hoe mba tena mino ve izy ireo, sa mitory mba hahazo laza na hahazo tombontsoa? Inona no hahafantarana fa mino ny olona iray?

Raha miresaka momba ny finoana an’i Kristy nitsangan-ko velona isika dia mazàna lasa resaka habobo no atao. Terena hino ny tsy hain’ny tena hazavaina akory ny olona. Tsy misy afaka mampita ny finoana manko afa-tsy izay mino ihany.

Dia iza no mino? Ahoana no hahatsapantsika fa tena mpino isika? Sa dia atao valy boraingina fotsiny hoe rehefa mino ianao dia tsara, tsy mino ianao, raharahanao izany... (Jereo ny fanontaniana farany amin’ity fifampizarana ity)

Anisan’ny fanehoana izany finoana izany ny Sakramenta (Ny famaritana ny sakramenta dia Famantarana hita maso na tsapain’ny tanana na renesin’ny sofina, manambara sy mampahazo ny Fahasoavana), izay hifampizarako aminao etoana. Aorian’ny Paka manko no fotoana nandalinan’ny kristianina ny tena maha-kristianina azy, indrindra raha zohiana ny lovam-panahy nifandovana tamin’ny taonjato maro nifandimby, hatrany am-pihandohana. Nandritra ny karemy manko, ireo nantsoina hoe katekomena (avy amin’ny grika hoe κατηχοá½?μενος izay midika : mampianatra amin’ny feo avo, tsy azo afangaro amin’ny katesizy izay midika akon’ny fampianarana amin’ny fiainana) dia niomana ho amin’ny fandraisana ny batemy.

Tsy hoe ny efapolo andron’ny karemy ihany anefa no fiomanana fa efa nialohavana fotoana elaela nizahana toetra ireo nangataka hiroso ho amin’ny batemy. Raha tsy hita ny fahatapahan-kevitra hiaina ny fitsipi-piainana maha-kristianina, tsy miroso amin’ny sakramenta. Dia izay ilay hoe : “Miara-maty amin’i Kristy, ny amin’ny fahotana”.

Ireo alahady 7 amin’ny Paka, araka izany dia nandinihana ny sakramenta fito (Tsy hiady hevitra momba ny isan’ny sakramenta aho, satria manko ho an’ny Mpino an’i Kristy sasany, tsy misy afa-tsy sakramenta roa na telo...  ho an’ny fiangonana katolika dia notanana ho fito ny isan’ny sakramenta), loharanom-pahasoavana ho an’ny mpino.

Ny alahady voalohany dia niainana sy nanavaozana ny tokin’ny batemy (ankoatry ny fankalazana ny sakramentan’ny Batemy, ny litorjian’ny Jiro sy ny Rano dia manavao ny toky nomena tamin’ny batemy ny Kristianina).

Ny alahady faharoa, alahadin’ny famindrapon’Andriamanitra, hiderana ilay famindram-po tsy misy fetra : “Raiso ny Fanahy Masina, ny fahotana izay avelanareo dia ho voavela…” (Jn 20,19-31).

Ny alahady fahatelo dia ankalazana ny “mofo novakiana” : “teo am-pamakiana ny Mofo no nahalalan’ireo mpianatra an’i Jesoa” (Lk, 24, 13-35). Amin’ny taona A dia vakiana ny tantaran’ireo mpianatra roalahy nankany Emaosy (Lk 24, 13-35) amin’ny taona B dia tohizana ny famakiana io evanjely io (Lk, 24, 35-48), ary navohitran’i Lioka ihany ny tapaka hazandrano nohanin’i Jesoa tafatsangan-ko velona… amin’ny taona D kosa dia ny evanjely araka ny nosoratan’i Joany no vakiana, ny fanaratoana : trondro manambara an’i Kristy, ilay zanak’Andriamanitra, mpamonjy antsika (Jn 21, 1-19) kanefa mbola mivohitra ihany ny famakiana ny mofo sy ny hazandrano….

Ny alahady faha-efatra, alahadin’ny Mpiandry Ondry tsara, dia vakiana ny Evanjely araka an’i Joany (Jn 10, 1-30) : i Jesoa ilay vavahadin’ny ondry (taona A : Jn 10, 1-10), mahafohy ny ainy ho an’ny ondriny (taona B : Jn 10, 11-18) ary manome ny fiainana mandrakizay izay manaraka Azy (Taona D : Jn 10, 27-30). Izany no antony hivavahana manokana ho an’ny mpitondra fiangonana sy ho an’ny fiantsoan’Andriamanitra ho Pretra sy ho relijiozy amin'io alahady io.

Ny alahady faha-dimy dia manisy tsindrim-peo amin’ny didim-pitiavana tokony hihainan’ny Kristianina : ny fifidianana ireo fito lahy hanompo sy hitantana ny fizarana ny fiantrana (Asa 7, 1-7 : vakiteny I taona A), araka ny didin’i Kristy dia ny hinoantsika Azy sy ny hifankatiavantsika (1Jn 3, 18-24 : Vakiteny II taona B / Jn 13, 31-33° : Evanjely Taona D), mba tsy hisy intsony ny alahelo amam-pitarainana (Apok 21, 1-5 : vakiteny II taona D). Amin’ny alahady fahadimy dia tsy milaza mazava momba ny sakramenta, fa mamporisika kosa hitsinjo ny mahantra sy ny osa, ary mazava loatra fa anisan’ireny ny marary. Ny sakramentan’ny marary manko tsy hoe hahazoan’ny marary fahasitranana am-panahy sy ara-batana ihany fa porofom-pitiavana asehon’ny fiangonana ho an’ny zanany osa.

Ny alahady faha enina dia ny fampanantenana ny mpanafaka alahelo. Hangataka amin’ny Raiko aho, ka homeny Mpanafaka alahelo hafa ianareo (Jn 14, 15-21 : Taona A), dia nidina tamin’ny Jentily ny Fanahy Masina (Asa 10, 25-48 :vakiteny voalohany Taona B), ilay Fanahy hampahatsiaro izay rehetra nolazain’i Kristy (Jn 14, 23-29 : taona D).

Ny alahady faha-fito kosa, ialohavan’ny Fiakarana any an-danitra ‘Ascension’ amin’ny faritra sasany, alahadin’ny fiakarana ho an’ny sasany, dia mamintina ny vavaka nataon’i Kristy ho an’ny fiangonana : mba ho iray ihany izy rehetra. (Jn 17, 1-11a [taona A]; 11b-19 [taona B]; 20-26 [taona D], mampahatsiaro ilay sakramenta manambara ny misterin’i Kristy sy ny Fiangonana, ny misterin’ny Fitiavana (Vakio ny Taratasin’i Paoly ho an’ny Efesiana (Ef 5, 21-33) milaza momba ny Fifankatiavan’ny lahy sy ny vavy).

Raha manaraka ireo tsipihevitra lazaiko ireo ianao dia hahatsapa fa ny fandinihana manokana ny sakramenta tsirairay dia manambara ny fifandraisana misy amin’izy ireo tsirairay avy. Ny zava-dehibe dia ny fiverenantsika matetika amin’ny fandinihana ny hasarobidin’ny fiantsoana niantsoana antsika.

Ny tanjon’ny fotoana mystagogique dia ny hanavaozantsika ny finoana an’i Kristy nitsangan-ko velona. Ny sakramenta rehetra dia manambara ny misterin’ny Paka, ary manova ny fiainantsika rehefa ekentsika ny hiara-maty amin’i Kristy ny amin’ny fahotana, mba hitsanganantsika miaraka aminy.

Dia samia mandinika ny fiainany hoe tamin’ny inona no niarahako maty tamin’i Kristy... ho ahy manokana manko, mbola manana matoatoa (ireo fahotana sy ireo zavatra nolaviko mba hanarahako ny Tompo, nefa avy eo toa mahafinaritra ahy indray ny miverina aminy avy eo... toa tsy foiko hofongorana tanteraka) mandehandeha ao am-poko aho ka mazava loatra ireo no manakana ahy tsy hihaina tanteraka ny misterin’ny Paka.

Dia sahy hilaza ve aho hoe : mino?
Mino aho Tompo fa mba vonjeo re ity tsy finoako... (Mk 9, 23-24)

Paka! Fandalovana...vetivety any am-piangonana

harilova | 11 Aprily, 2007 10:52

Lakroa triniteraPaska na Paka, dia fandalovana raha adika ara-bakiteny. Dia ho gaga ve isika raha mba mandalo any am-piangonana ny ankamaroan'ny kristianina na dia ho tsidi-pahitra ihany aza izany? Teo no nahalasa saina ahy, hoe raha hanoratra ho anao, hiarahaba fa nahatratra ny Paka, hirary soa fa nahatratra ny fety... dia hoy aho hoe "Midika inona amiko ity fiarahabana ity : Arahabaina hoe nahatratra ny Paska! Dia samy ho tratry ny ho avy indray..."

Ny firariantsoa sy ny famaliana ireo mailaka tonga anefa tsy maintsy atao, dia hoy aho namaly ireo firariantsoa azoko :

...any ianareo rehetra mino fa nitsangana tokoa ny Tompo,
Any ianareo rehetra nino, mino ary mbola hino fa tsy habobo na angano ny fitsanganany...
sambatra ianareo,
satria manko rehefa mijery ny tenako aho,
amin' ny fahazarako sy ny fahotana kely sy lehibe mangeja ahy,
amin'ny mahazatra sy ny mahafinaritra ahy izay mazana tsy mahasoa akory...
toa tsy afa-mikopoka fa voageja... toa tsy manantena akory fa hitsangan-ko velona...
Sambatra ianareo mino marina fa na ny maty aza afaka mitsangana,
ny mpanota ho voavela heloka ka hibebaka...
ary ireo rahalahy sy rahavavy ataon'ny tontolo fanondro molotra, ho mpanota matevin-koditra
hinoanareo sy atokisanareo fa hibebaka sy hihazo ny lalam-pamonjena...
Miarahaba anareo, ary mivavaha ho anay tsy mbola mino,
mba hahatsapanay ny halehibeazan'ny Famelan-keloka sy ny fitiavana, 
ka hinoanay tokoa fa tsy herin-draolombelona izany fa herin'ilay efa nandresy ny fahafatesana...
Mirary paka sambatra ho anao sy ho an'ny Fianakaviana sy ny fahavalonao rehetra.... 
 
Tsy azo odian-tsy hita manko ny zavatra hiainana, ary tsy hoe pessimiste aho akory sanatria, fa hitako ihany ny zava-misy... Paka tokoa manko ny andro raha toa ka afaka mandia tany maina eo afovoan'ny ranomasina mena ny Kristianina.. izany hoe afaka miaina  ny maha-kristianina azy ao anatin'ny fisamboaravoaran'ny fanatontoloana sy ny vokany eo amin'ny fiaraha-monina. 
Rehefa nilaza momba ny fiara-maty miaraka amin'i Kristy ao amin'ny Batemy i Paoly (jereo ohatra Kol 2, 12 // Rom 6, 4) dia tsy azo adinoina fa ireo natao batemy tamin'izany dia ireo olona resy lahatra ny amin'ny finoany, ka na noterena aza tsy nanaiky hivadika amin'izany finoana izany, naleony maty toy izay hanota. Ireo no antsoin'ny fiangonana hoe Martiora.
Ankehitriny, ireo milaza ho mpino an'i Kristy nitsangan-ko velona, aleony miala any am-piangonana ka mitady fiangonana hafa toy izay teriterena hanao ny tsara na hanao izay sarotra tanterahina...
terena hanao ny tsara indray vao tsy manao...
Ny vokatr'izany dia mazàna odian-tsy hita eo amin'ny fiainana : mandritra ny karemy dia lalàn'ny fiangonana katolika ny mifady hanina, tsy hoe hampijaly tena loatra fa mba hanomezana hanina ny mahantra. Dia manao tokoa ny ankamaroany, eny fa na dia hisehoana ho tia ny mahantra eo imason'ny hafa ihany aza. FA mba diniho moa e, diniho amin'ny fo tsy miangatra, raha kristianina ianao, voaantso hitia sy hitsinjo ny mahantra, ampitahao sao sanatria mihoatra ny voahangona sy ny foinao ho an'ny mahantra ny nolanianao ho an'ny fahafinaretana nandritra ny Lundi de Paques.
Dia avy eo lanjalanjao raha tena paka marina tokoa ho anao ity Paka ity.
Dia izay ny mahatonga an'i Paoly milaza fa "raha tsy nitsangana ny Tompo, dia foana ny finoantsika..."  (1 Kor 15, 17)
Raha tsy hita taratra eo amin'ny fiainantsika ny herin'io Fitsanganana io dia tsy misy finoana azo heverina akory...
Raha sanatria mitovy amiko ianao mahatsapa fa tsy mbola manam-pinoana tokoa, dia miaraha amiko mangataka amin'ny Tompo satria Fanomezana avy aminy ny Finoana. Tsy ny rehetra anefa no tolorana fanomezana... fa izay mila izany ihany.
Raha hilaza ianao hoe : izaho mila nefa tsy nomeny... diniho tsara sao efa mba nomeny io fanomezana io ianao fa ianao mihitsy no nandà tsy handray azy....
Tsy tara fa angataho aminy indray koa...

Est-il possible d'aimer?

harilova | 31 Martsa, 2007 21:54

Est-il possible d’aimer?[1] Manoloana ny faharavan’ny fanamadiana, ny olana sy ny fitaka hifanaovan’ny mpifamofo Ny Papa Benoit 16sy ny mpifankatia, ny famaritana ny atao hoe fitiavana… dia mametraka fanontaniana isika hoe : sao mba nofinofy sy fampandriana eritreritra fotsiny izao “fitiavana” izao fa tsy hery fanohitra hoenti-manavao ny fiainana tsy akory.
Tsia hoy ny Papa, ho antsika tanora. Tsia… satria ny tena fitiavana marina dia mahatoky, mafy orina ary loharanon-kafaliana sy fiadanana, mampifamatotra ny mpifankatia an-kahalalahana sy ao anatin’ny fifanajana tanteraka.
Misy dingana telo tsy maintsy harahina anefa, hoy Ilay voatsodrano[2], raha tiantsika ny hihaina izany fitiavana marina izany : ny loharanon’ny fitiavana, ny modelin’ny fitiavana ary ny faniriana te hitia marina.
1.      Ny Loharanon’ny fitiavana dia Andriamanitra irery ihany : Andriamanitra dia Fitiavana (1 Jn 4, 8.16) ny Misterin'ny Trinite Masina dia tara-pahazavana ho antsika mba hahitantsika ny Fanahy izay mampiray ny Ray sy ny Zanaka.
2.      I Kristy kosa, ilay Teny tonga nofo mba hanavotra antsika dia nahafoy ny ainy ho antsika mpanota (Rm 5, 8 ) no nampiseho antsika ny modelim-pitiavana : izay tia mahafoy,  eny fa na dia hatramin’ny aina aza.
3.      Izany no mampandinika antsika ka rehefa voakasiky ny tena fitiavana ny fontsika dia te hitia toy ny nitiavany antsika. Ilay hetahetan’i Jesoa teo ambony Hazofijaliana dia ny faniriany hamongotra ny fahotana sy ny fankahalana manakana ny fontsika tsy hitia. Ny hoe tiavo ny namanao tahaka ny tenanao dia mitaky fahatsapana ny fitiavan’i Kristy izay manosika antsika hitia hatramin’ny fahavalo, hitia hatramin’ny farany.

Raha te ho vavolombelon’ny fitiavan’i Kristy isika hoy ny Papa dia amin’ny lafim-piainana telo no tsy maintsy hanehoantsika izany : ao am-piangonana, amin’ny fanomanana ny ho avy, eo amin’ny seha-piainana andavanandro.
·         Afaka mivelona ny fitiavan’i Kristy isika ao amin’ny fianakaviam-be ara-pinoana. Ny hahalalana fa mpianatr’i Kristy isika dia ny fifankatiavana asehontsika (Jn 13, 35). Tokony ho hita taratra eo anivon’ny Paroasy, ao amin’ny Fikambanana Masina sy amin’ny seha-pikatrohana rehetra izany fifankatiavana izany.
·         Eo am-panomanana ny ho avy dia tokony hesorina ao an-tsaina ny hevi-diso milaza fa manakana ny fivelaran’ny tanora ny fiangonana, tsy mahara-damaody, efa lany andro… tsy mahay afa-tsy ny mandrara homana… Mikatsaka ny soa ho an’ny tanora mandrakariva manko ny Fiangonana ary mikendry mba hahamatotra ny fitiavana fa tsy ho sanatria fitia natao ho filàna fotsiny ka voagejan’ny fitiavan-tena sy ny fahafinaretana izay tsy afaka hivelatra ho an’ny hafa na sanatria hampivelatra ny hafa. Na ho an’ireo efa nifanaraka hanorina tokan-trano (mpifamofo) na ho an’ireo mahatsapa fa voaantso ho amin’ny fiainana voatokana na ho amin’ny filaharana, ny laharam-pahamehana dia ny mikatsaka sy manamafy orina ny seha-piainana sitrak’Andriamanitra hampivelaranareo ny fitiavana.
·         Midika izany fa isan’andro no hiezahana hahamatotra ny fitiavana indrindra amin’ny fijoroana ho vavolombelona amin’ny fitiava-namana. Tsy amin’ny fisehosehoana sy ny fifaninanana na amin’ny fisehoana ho mahomby ihany anefa fa amin’ny fanajana ny fahasamihafana izay harena mandrakariva. Ilaina ary tsy azo atao ambanin-javatra araka izany ny fiofanana sy fandalinana ny fampianaran’ny fiangonana mba hitandrovana mandrakariva ny fitiavana, izay tsy manam-pahataperana.

Ny ohatra navelan’ireo olomasina no porofo azo tsapain-tanana fa tsy rediredy ny fahafahana miaina ny tena fitiavana marina, satria ny herin’ny fitiavana no hany afaka manova tanteraka ny fon’ny olona ary afaka manova izao tontolo izao mihitsy aza. Tsy zoviana amintsika ny oha-pitiavana niainan’i Terezy tany Calcutta (India) izay niezaka hizaha ny endrik’i Kristy ao amin’ny mahantra sy ny fadiranovana.
Ny Tsiambaratelon’ny Fitiavana araka izany dia ao amin’ny fihaonana amin’ny Tompo indrindra ao amin’ny Eokaristia. Izy irery ihany no afaka manampy antsika hitia. Ny fifampizarana ny Mofo sy ny fiombonantsika aminy no hery, fanohitra , vy miaina hanentana antsika hahafoy tena hanompo ho fanasoavana ny hafa.
“Ry Rahalahy, aza mitia amin’ny teny sy am-bava fotsiny fa amin’ny asa sy ny fahamarinana. Izany no hahalalantsika fa tao anatin’ny Marina isika no teraka.” (1Jn 3, 18-19). Efa ampiomanin’ny Papa sahady isika ho amin’ny fihaonana any Sidney 2008, ny tenin’Andriamanitra zary aina ho amin’ny fihaonana any moa dia ny hoe : “Homeko ny herin’ny Fanahy ianareo ka ho vavolombeloko” (Asa 1, 8 ).
Miaraka amin’i Maria, matoky isika miombom-bavaka amin’ny Papa sy homban’ny tsodranony hampanakoako ny hiaka hany afaka mitondra aim.baovao ho an’izao tontolo izao : “Fitiavana Andriamanitra”.
Di ahoy aho hoe : ry tanora, efa mba voakasiky ny TENA FITIAVANA MARINA ve ny fonao?



[1] Dikan-teny malalaka no ataoko ho anao eto. Io Rohy io azonao hijerena ny hafatra amin’ny dikanteny ofisialy frantsay.

[2] Benedetto (Benoît )

Les tentations du Christ : lumière pour la vie religieuse en crise.

harilova | 26 Martsa, 2007 13:58

Les changements actuels de la société et la diminution des vocations pèsent sur la vie consacrée. Les œuvres apostoliques de nombreux Instituts et leur présence elle-même dans certaines Eglises locales sont mises en danger. Malgré le témoignage et le service offerts à la construction de l’Eglise, aucun Institut ne puisse prétendre à la pérennité. Pourtant ‘l’engagement de la fidélité’, souligné par l’Exhortation apolitique Vita Consacrata, –maintes fois menacé, voire compromis par celui de la réussite et de l’immediat – devrait être plus prophétique que jamais, dans leur mission de témoigner le mystère du Royaume de Dieu.
Jésus lui-même, avant de commencer sa mission de prédication (Mt 4,17), est conduit par l’Esprit dans le désert pour être tenté par le Diable (Mt 4, 1-11). L’Evangile précise que le tentateur s’approche de lui uniquement après le jeûne de quarante jours, quand il est déjà au bout de sa force. Cette épisode de la triple tentation de Jésus nous fait réfléchir aux trois défis principaux adressés à l'Eglise elle-même et auxquels la mission prophétique de la vie consacrée doit répondre : les défis de toujours qui, sous une forme nouvelle et peut-être plus radicale, sont lancés par la société contemporaine. La marche de quarante ans de désert des Israélites (Dt 8, 2-4) trouve sa continuité dans la vie du nouvel Israël, mais doit être éclairée par la victoire du Christ : victoire sur trois modèles de messianisme contrastés en trois différents lieux :  au désert surgit la dimension matérielle et sociale (changer les pierres en pain), dans la ville sainte celle thaumaturgique-spectaculaire (se jeter en bas) et sur une très haute montagne celle politique (les Royaumes du monde et le pouvoir satanique).
Si dans le désert, – symbole d’une situation chaotique mais devenu dans le langage biblique celui d’un passage vers la promesse, vers une espérance – le Christ a refusé de changer les pierres en pain pour se nourrir, cela ne lui empêche pas de multiplier le pain pour faire nourrir la foule venue à sa rencontre dans le désert (Mt 14, 17). L’identité d’être Fils de Dieu ne se montre pas dans le miracle de l’immédiat mais dans la charité et l’option préférentielle envers les pauvres et doit être nourrie tous les jours par la lecture et l’assimilation de la Parole de Dieu. Le pape dans l’encyclique Deus Caritas est (n.31.c) parle même de la gratuité de la charité, en elle-même témoignage de Dieu lui-même qui est « Amour ». Ainsi, quand la pauvreté évangélique est au service des pauvres, le « matérialisme avide de possession, indifférent aux besoins et aux souffrances des plus faibles et même dépourvu de toute considération pour l'équilibre des ressources naturelles » trouve son antidote.
La « culture hédoniste » de la ville, dans la recherche d’une satisfaction et de plaisir momentanés ne doit pas mettre en crise l’identité de la vie consacrée. Le Christ, conscient de l’amour du Père, ne veut pas le tenter, lui-même qui a émis un cri sur la croix : Pourquoi m’as-tu abandonné ! (Mt 27, 46) continuant pourtant à remettre son esprit entre les mains du Père (Lc 23,46). Le monde a besoin des personnes qui croient à la force de l’amour. Aussi les religieux sont-ils appelés à vivre « la pratique joyeuse de la chasteté parfaite, comme témoignage de la puissance de l'amour de Dieu dans la fragilité de la condition humaine ». La personne consacrée atteste que « ce que la majorité tient pour impossible devient, avec la grâce du Seigneur Jésus, possible et authentiquement libérant ». La menace du manque de vocation ou de la perte de l’identité ne devient ainsi cause des initiatives ambitieuses et spectaculaires qui pourraient devenir un contre-témoignage à la confiance à l’Amour de Dieu. Les difficultés, résultant de la réduction du personnel et de la diminution des initiatives, ne doivent en aucune manière faire perdre confiance dans la force évangélique de la vie consacrée, qui sera toujours d'actualité et agissante dans l'Eglise.
Sur la haute montagne, le panorama d’un monde avide de pouvoir, la corruption des autorités et de la politique suscite l’importance d’un troisième défi de la vie consacrée : la liberté dans l’obéissance. L’acceptation des compromis pour sauvegarder le propre avantage risque toujours d’être la compromission même de l’identité. Jésus, conscient de sa vocation d’évangélisation, de son devoir « d’accomplir ce qui est juste » (Mt 3, 17), déclare que la clef du Royaume consiste dans l’accomplissement de la volonté du Père (Mt 7, 21). La vie consacrée offre ainsi un chemin dans l’obéissance et dans un ‘dialogue précieux’ pour découvrir cette volonté du Père, et puis l’accomplir dans un esprit de communion.
Même si certains Instituts sont menacés de disparition, "la vie consacrée continuera à nourrir parmi les fidèles la réponse de l'amour envers Dieu et envers les frères". Pour cela, le destin historique d'un Institut peut se transformer voire disparaitre à cause des changements dus aux circonstances mais la mission ecclésiale de la vie consacrée comme telle est appelée à durer. La pénurie de vocation doit être donc assumée avec sérénité et dans une ferme confiance qui se manifeste dans l’adhésion spirituelle au Seigneur et dans la persévérance à la mission.

Dans les tentations du Christ, l’Eglise retrouve ses propres tentations. Cela ne devrait nous épouvanter, malgré les problèmes encourus de la vie consacrée et tant d’Instituts religieux. Il nous a promis d’être toujours avec ses disciples jusqu’à la fin du monde (Mt 28, 20). Paul nous encourage que personne ne sera tentée au delà de sa force (I Co 10, 13ss), cette force que les personnes consacrées puisent dans la Communion avec le Christ et à l’écoute de la Parole de Dieu et qu’elles consument dans leur mission d’offrir un « horizon eschatologique dont tout homme a besoin pour pouvoir orienter les choix et les décisions de sa vie », comme a souligné le Pape dans l'exhortation apostolique Sacramentum caritatis, du 22 février dernier.

«Mialoha   1 2 3 ... 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 ... 27 28 29  Manaraka»
 
Accessible and Valid XHTML 1.0 Strict and CSS
Powered by LifeType - Design by BalearWeb